Grease

Een klassieker als GREASE, in een nieuw concept gieten vraagt een grote dosis lef. De film viert dit jaar zijn 40ste verjaardag (de musical blijkt zelfs een paar jaar ouder te zijn) wat op zich al een pak nostalgie oproept bij wie toen tot in de tienerjaren was. Dat betekent ook dat er zowat twee generaties met de sfeer en de beelden van de jaren ’50 voor ogen lopen als ze Grease horen uitspreken. We hoeven niet te vertellen dat deze productie al tientallen, zo niet honderden keren, door zowel professionele als amateurgroepen gespeeld is. Om de gekende jaren ’50 sfeer te bewaren en te laten kloppen, in decor, kostuums en props is het al een hele opdracht. Laat staan om er eens “iets anders” mee te doen. Lef is dan niet voldoende, het concept moet dan ook waterdicht zijn en elk detail moet kloppen. Dat heeft eigenlijk niets te maken met high-budgets en geschapen verwachtingen.

Andere beleving

Sandy en Danny hebben elkaar ontmoet op vakantie en er een romantische zomer beleefd. Sandy gaat na de vakantie naar Rydell High studeren, waar ook Danny zijn dagen slijt, maar dat blijkt voor beiden een verrassing. Danny lijkt al gauw niet helemaal de lieve jongen van tijdens de vakantie te zijn, maar lid van de T-Birds, een bende stoerdoeners die meer aandacht heeft voor mooie meiden en stoere auto’s dan voor school. Als Danny bij hun weerzien zijn imago wil hoog houden tegenover zijn vrienden, is dat voor Sandy een enorme teleurstelling. Ze wordt geïntroduceerd bij de vrouwelijke bende van Rydell High, de Pink Ladies, die haar na verloop van tijd helpen om alsnog indruk te maken op Danny.

In de choreografieën zitten zowel moves uit de jaren ’50 als moderne en ze brengen sfeer in de zaal

Bij het binnen komen is er zicht op het decor, en gezien de technische mogelijkheden van de zaal rijst meteen een sterk vermoeden dat dit decor zowat de hele voorstelling dienst zal doen, tenzij er verrassende elementen te voorschijn komen. De panelen langs beide zijden van de scène scheppen wat hoop op afwisseling, maar die voldoen daar maar deels aan. We bevinden ons dus in een garage, en het ‘pièce de résistance’ van de musical staat in een hoekje al klaar. Afgedekt, maar weinig aan de verbeelding overlatend. Er is aan deze garage ongetwijfeld een pak werk geleverd en is als garage zeer functioneel. Maar om er nu een schoolterrein, een slaapkamer, een sportveld of een feestzaal bij te verbeelden is er toch enige moeite en een flink pak fantasie nodig. Het licht helpt daar soms ook niet echt bij.

Met in het achterhoofd het aangekondigde vernieuwende concept, zijn de uniforme kostuums in eerste instantie passend en dik oké, niet tegenstaande het daardoor wel een tijdje duurt tegen dat de verschillende personages duidelijk herkenbaar zijn. Dat wordt rechtgezet in de dialogen, en de accenten in de kostuums die na een tijdje zichtbaar worden. Toch moeten we, al dan niet het concept, de vraag stellen of een kamerjas over een werkpak trekken om een pyjama party uit te beelden vernieuwend is. Deze vraag stellen we ons ook wanneer een ‘auto’ met Led-verlichting in dezelfde scène met een platenspeler uit ver vervlogen jaren gebruikt worden. Vernieuwen is zeker oké, maar er zijn in deze productie vaak elementen die veel ruimte voor interpretatie scheppen en dan ook twijfel over de scherpte van een concept.

Ook al wordt er met andere technieken gezongen dan bij de traditionele versies, de songs blijven perfect herkenbaar

In de choreografieën zitten zowel moves uit de jaren ’50 als moderne en ze brengen sfeer in de zaal. Het is niet altijd een voordeel dat er dikwijls 32 dansers op scène staan om voluit te kunnen dansen. Het verbaast dan ook niet dat er op een bepaald moment iemand een hand van zijn buur in het gezicht krijgt. Dat de hoofdrollen en de meeste bijrollen kunnen zingen is een feit, en ook al wordt er met andere technieken gezongen dan bij de traditionele versies blijven de songs perfect herkenbaar en toch vrij verrassend klinken. Vocaal een sterke Sandy, Danny en Vince, maar Rizzo die ‘Het zou erger kunnen zijn’ (There are worse things I could do) brengt is het nummer van deze productie die het meest bijblijft. Er wordt meestal leuk geacteerd met een flinke scheut humor die bij sommige kinderen hier en daar wel eens voor rode oortjes zorgt. De grappen komen meestal ook uit het verbale en iets minder uit het spel.

Deze productie haalt het opzet van een andere beleving van Grease. Maar de klassieke versie zit na 40 jaar zo hard verankerd in het geheugen van wie er toen al bij was. Of de generatie van toen deze nieuwe versie kan appreciëren, ook al doet de cast zijn geweldige best, zal van de persoonlijke smaak afhangen. Meer informatie over BSO Producties vind je op www.bso-producties.be.

Door Jean-Paul De Corte

Foto’s: Lien Van Doorslaer