An Lauwereins en Dieter Troubleyn

Het verhaal dat de musical Magdalena vertelt is er een van misbruiken, onderdrukking en façades. De sleutelpersonen achter deze onfrisse praktijken zijn enkele geestelijken. An Lauwereins en Dieter Troubleyn hebben de ‘eer’ om gestalte te geven aan de mensen wiens rol op z’n minst zeer ambigu te noemen valt. Musical Vibes sprak met hen.

Het publiek mag voor ons geen sympathie voelen

Wat is jullie rol in deze musical?

Dieter: Ik ben een priester. Het soort priester waar we eigenlijk generaties lang een beetje mee gelachen hebben in onze parochies: “Kijk daar de jonge priester, de enthousiasteling en hij is ook zo enthousiast met de meisjes”. Heel populair, maar eigenlijk houdt hij er niet zo’n fraaie praktijken op na. Hij levert met name weeskinderen en meisjes die thuis niet meer kunnen aarden of in verwachting zijn, over aan zuster-overste. Zij is een heel gemeen spook, maar ze verdienen er alle twee geld mee door klusjes voor een heleboel bedrijven en rijke families op te knappen. Zuster-Overste runt dat daar met ijzeren hand. Vertel jij maar wat voor feeks je speelt!

An: Het is verschrikkelijk!! Ik werd gevraagd door Tinne De Groot (muzikale leider) en ze zei me: “We hebben nog een bitch nodig”. Een bitch, dat kan je wel zeggen!

Dieter: Dat heb jij toch maar uit de schuif te trekken hé (lacht).

An: Dus dan doe ik dat ook maar eens, waarom niet. Ik heb al eens een bitch gespeeld met Carlotta, een bitch-non, dat zal ook wel gaan hé. Mijn vorige non was een lieve, dus nu een echt crapuul, dat is ook eens iets anders. Op de eerste lezing begon het verhaal luchtig. Mijnheer Pastoor zingt een luchtig liedje en de bitch-non zingt nog iets met twee andere nonnen. Daarna werd het dramatisch en echt gemeen! Die zuster die in het begin nog een beetje luchtig was, werd echt een heel slechte vrouw. Ik heb ondertussen ook al enkele films over het onderwerp bekeken en die nonnen, dat was niet doenbaar. Ongelooflijk verschrikkelijk wat die de kinderen konden aandoen.

Dieter: Het confronterende voor het publiek zal zijn, voor wat het verhaal betreft, dat het niet zo slecht en gemeen kan verzonnen worden voor een fictief stuk. Dit is spijtig genoeg eeuwenlang gewoon de waarheid geweest. In 1996 is pas het laatste klooster gesloten in Ierland. Dat is om van te gruwen. Dan zijn de makers van Magdalena er toch wel in geslaagd om het toch nog verteerbaar te maken. Dat heeft natuurlijk ook te maken met het talent van al de kinderen die erin meespelen.

An: En met de prachtige muziek ook. De muziek van Sam Verhoeven is geweldig. De tekst die Wanne heeft gemaakt ook, knap voor zo’n jonge gast om zoiets te maken!

Het confronterende voor het publiek zal zijn dat het niet zo slecht en gemeen kan verzonnen worden voor een fictief stuk

Jullie hebben al zeer veel stukken gespeeld met teksten van de groten in het vak, hoe is dit script?

An: Het voelt niet aan als die jongen zijn eerste script, helemaal niet!

Dieter: Nee, hij is daar heel matuur in. Ook de manier waarop hij de musical kan presenteren, daar sta ik steeds van te kijken. Het is iemand met een duidelijk hart voor het vak, hij heeft al bewezen dat hij stielkennis heeft op zijn jonge leeftijd, ik acht hem een zeer mooie toekomst toe.

An: Dat denk ik ook, dit blijft niet zijn enige ontwerp. Hij doet me een beetje denken aan Sam Verhoeven. Ik heb Sam leren kennen toen we samen in She Loves Me speelden. Dat was zijn eerste rol, ondertussen zo’n 15 jaar geleden schat ik. Toen zei hij: “Ik schrijf musicals”. Ik dacht toen al: “Amai, pas van het conservatorium en hij denkt dat ie al muziek schrijft”. Ik had toen nog niets van hem gehoord en dacht dat hij wat aan het opscheppen was. Maar ik was verkeerd! Hij schreef toen al prachtige muziek en hij heeft dat meermaals bewezen ondertussen. Wanne zie ik ook zo evolueren.

Gaat het voor jullie een zware speelperiode zijn?

An: Dat gaan we nog moeten ondervinden. Ik moet wel zeggen dat ik me wel in het personage van moeder-Overste kan bijten. Ik heb nog nooit zo’n slecht karakter gespeeld. Dus voor mij is het zeer interessant omdat ik zo dikwijls de lieve personages krijg, heel leuk om nu in een slecht karakter te verdiepen dus ik kijk er wel naar uit!

Dieter: Ik denk ook dat we ons als professionals en als mens zullen kunnen optrekken aan het feit dat het door die jongeren zo enthousiast en geloofwaardig gespeeld wordt. Dat zal de warmte geven, ook voor het publiek. Daarmee zal je toch nog met een goed gevoel naar huis kunnen gaan, want het verhaal is schrijnend. Maar dat hebben we ook bij Les Misérables of Elisabeth. Dat zijn geen vrolijke verhalen op zich, maar wel door de prestatie, hoe het wordt neergezet. Ik denk dat dat hier ook gaat zijn. Voor de rest ga ik het elke keer spelen zoals ik Jesus Christ Superstar of Les Miz gespeeld heb vroeger; in de hoop dat het die dag eens anders zal aflopen (lacht). Maar dat hoop ik dan voor hen, want mijn personage trekt zich daar eigenlijk geen reet van aan.

Wij zullen ons als professionals en als mens kunnen optrekken aan het feit dat het door die jongeren zo enthousiast en geloofwaardig gespeeld wordt

An: Het publiek mag voor ons geen sympathie voelen, sowieso niet! Ik probeer die bitch ook wel een menselijk kantje te geven, want geen enkele mens is volledig slecht. Een mens doet slechte dingen door omstandigheden, door opvoeding, maar voor mij moet er een drijfveer zijn.

Dieter: Ik denk dat die toch door en door slecht zijn hoor (lacht).

An: Ok, maar ze heeft een bedrijf te runnen, ze heeft mijnheer pastoor die haar werkkrachten bezorgt. Maar tegelijkertijd is ze ook om een reden in het klooster gestapt. Ik denk wel dat ze echt gelooft en denkt dat ze in de hemel zal beloond worden. Ze zegt dat ook in een gebed: “Dan mag ik mijn plaats, zoals Maria Magdalena, naast Jezus, nemen”.

Dieter: Misschien neemt ze zelf ook weerwraak voor wat zij in haar jonge leven heeft moeten meemaken.

An: Dat kan ook. De tijden waren heel anders natuurlijk.

Magdalena is vanaf 1 maart te zien in het Zuiderpershuis te Antwerpen. Meer informatie & tickets vind je op www.singingfactory.be.

Door Patrick Defort

Foto’s: Wendy de Noier